Na een week niet te bloggen, denk ik dat het niet meer dan gewenst is dat ik eerst en vooral mijn excuses daarvoor aanbied. Het spijt me dat ik niet geblogd heb.
Anderzijds heb ik de afgelopen week veel nagedacht. Over de blog, over mijn dieet, over mijn keuzes en over de woorden die ik gebruikt heb. Ik kan één ding vrij zeker zeggen: Dit is mijn laatste blogpost voor La Persistenza. Het is bijna ironisch, dat het doorzettingsvermogen de titel is van de blog, maar ik niet tot het einde heb door gedaan.
En het is precies dat waar ik het over wil hebben: Het einde. Maar ik ga beginnen met het begin.
Dag 1, D-Day. Toen
ik besefte dat vandaag de dag was dat ik daadwerkelijk moest starten,
zakte me de moed al in de schoenen. Ik kan nu niet meer terug, ik heb er
een te groot spektakel rond gemaakt dat ik op dieet ga, dus als ik nu
niets doe, it's social suicide.
En dus ging ik op de weegschaal staan voor de pijnlijke waarheid onder ogen te komen.
Dit waren mijn eerste woorden, dag 1. En wauw, het was ook wel social suicide om het te laten mislukken. Onder vrienden eten was altijd bekeken worden van 'eet ze wel goed?'. Maar eveneens de knipoog met 'voor ne keer mag het'.
De eerste weken waren ook schitterend. Ik denk dat ik zelden zoveel power ervaren heb om een doel te bereiken. Ik ben er in gevlogen de eerste dag, wauw.
Tonight
We are young
So let's set the world on fire
We can burn brighter
than the sun.
Ik heb van alles gedacht de afgelopen dagen. Ik ben begonnen met een gezonde spirit, ik ben na enkele weken vrij ongezond/radicaal gaan kijken naar voeding. Ik heb veel afgezworen en evenveel innerlijke regels gemaakt als dat er calorieën in een bakje frieten zitten. Ik heb gepanikeerd bij een stuk chocolade, en soms gedacht 'waarom doe ik dit?'. Ik heb me veel schuldig gevoeld. Ik heb ooit 20 minuten in de winkel voor het rek met ontbijtgranen gestaan. Twintig eeuwigdurende minuten. Ik ben veel besluiteloos geweest.
Er is het moment geweest dat ik voor vermageringspillen gestaan heb, om het hele proces nog sneller te doen gaan. Ik ben radicaal geweest. Ik heb soms obsessief gedaan. Ik heb mezelf vervloekt dat ik zo zwaar geworden ben. Ik heb me soms ook heel erg eenzaam gevoeld. Maar dat durfde ik niet te schrijven toen, omdat ik positief positief positief wilde zijn. Ik heb me soms afgevraagd of het niet beter was helemaal niets te ondernemen. En dat is misschien niet altijd eerlijk geweest, dat ik het nu pas schrijf. Maar bloggen is jezelf blootgeven, en ik denk dat ik een mooie kant vooral toegelicht heb.
Anderzijds ga ik verder met het toelichten van die positieve kant. Ik wil met een positieve noot eindigen en niet met "fak, ik ben het zo schijtebeu'. Nee. Positief.
Ik ga alle redenen opsommen waarom deze blog en mijn 'reis' fantastisch is geweest.
Ik ben inmiddels een dikke acht kilo afgevallen. Verdient dat geen pluim? Het is niet de voorziene 20 kilo, maar acht kilo, dat is veel. Neem het van mij aan! Ik ga niet stoppen.
Ik waardeer alles meer. Het klinkt misschien gek, maar ik ben anders gaan kijken naar het leven, mijn leven voornamelijk. Ik wil het écht de moeite waard maken. Ik besef dat ik maar een beperkte tijd heb om van alles te volbrengen, dat ik op een dag er niet meer zal zijn. En ik wil iets nalaten. Ik wil van mijn leven een dankbaar leven maken, een waarvan ik kan zeggen 'ik ben trots geweest op elke dag die ik de moeite waard heb gemaakt'. En dat bestaat er uit in mensen te motiveren, mezelf te motiveren, iets achterlaten van 'het kan'. Ik wil mijn positieve woorden de wereld insturen (ik ben aan het denken aan een nieuw blogconcept inmiddels). Ik zet me meer in voor goede doelen, omdat de zon meer geschenen heeft in de afgelopen maanden, dan in al mijn hele leven te samen. Begrijp me niet verkeerd. Ik heb het héél erg moeilijk gehad met momenten. Maar ik ben heel veel dingen gezien en gemerkt. Ik heb heel veel dankbaarheid mogen ervaren. Ikzelf die dankbaar ben, maar ook anderen die dankbaar zijn. Ik heb de tijd kunnen stilzetten de afgelopen maanden. Ik heb misschien te weinig mijn bedenkingen meegegeven. Maar ik zet me in voor goede doelen (zoals voor MS, de holebi-gemeenschap, ik ga mijn organen doneren (als ik dood ben)). Ik waardeer de kleine dingen.
Ik heb heel erg veel tijd voor mezelf gehad. Mensen krijgen niet vaak de kans om echt te reflecteren over hun leven, over zichzelf. Ik heb die kans wel gehad. En ik dacht niet dat ik zo geraakt zou zijn door hoe ik de afgelopen maanden ervaren heb, om te kunnen groeien tot beter mens. En niet per sé beter mens, want ik ben een goed mens. Maar het is het kunnen waard maken van je leven, dat er voor mij toedeed.
Ik heb een sportabonnement. Holy cow, ik heb een fitnessabonnement gekocht. Heb jij er een? Ik heb het nooit gehad. Ik heb al vele uren in de fitness doorgebracht. En dat zou ik nooit eerder gedaan hebben. Ik heb nieuwe dingen geprobeerd! En dat abonnement is nog geldig tot juli, dus ik kan nog lang doordoen!
Ik heb iemand ontmoet die me elke dag kan doen lachen. Iemand die ik graag zie en waar ik me veilig bij voel. Ik heb denk ik eindelijk, de stap kunnen zetten mezelf open te stellen voor iemand. En dat is enorm moeilijk, jezelf kwetsbaar opstellen. Maar ik heb het gedaan. En ik ben er zo gelukkig om, dat ik het eindelijk heb kunnen doen. Ik voel me fysiek gemakkelijk bij iemand, en dat terwijl ik me altijd voor mijn lichaam geschaamd heb.
Ik ben voor mezelf beginnen zorgen. Ik heb heel lang gedacht dat het niet maakte hoe ik eruit zag, omdat ik door mijn gewicht niet onder de categorie 'mooi en aantrekkelijk' val. Ik heb een haatrelatie met mezelf achter de rug. Ik sta lang voor de spiegel nu. Ik ben bezig met mijn uiterlijk, ik steek moeite in mezelf om goed voor de dag te komen. En ook al weeg ik nog te veel, ik voel me heel anders erdoor. Het klinkt vreselijk cliché bedenk ik me wel.
Ik heb geleerd dat iedereen zijn lichaam te weinig liefheeft. Zonder uitzondering. Ik ben nog nooit iemand tegen gekomen die zichzelf neemt zoals hij is. 'Mijn neus, mijn flaporen, mijn hangbuik, mijn kuiten, lelijke tenen, scheve mond, kromme tanden, lelijke navel, vieze handen,...' Niemand heeft mij kunnen zeggen dat hij van zichzelf houdt zoals hij is. Dat doet pijn. Er is een schoonheidsideaal zodanig opgedrongen dat het nu onmogelijk is jezelf te waarderen voor wie je bent. Ik zal een voorbeeld stellen. Doe dit voor jezelf, soms je mooie dingen op.
- Ik hou van mijn ogen. Ik vind ze prachtig, groen en blauw met wat grijs.
- Ik hou van mijn haar. Het valt altijd verkeerd en het ligt nooit goed. En dat is fantastisch!
- Ik heb littekens door operaties,waardoor mijn navel echt lelijk is gegroeid. Maar ik zou nooit een rechte navel willen hebben, omdat deze navel mij tot mij maakt. Ik hou echt van mijn kromme navel.
- Ik hou van mijn handen. Hoewel mijn vingers soms op worstjes lijken, zijn mijn handen superonhandig. Ze laten alles vallen, waardoor mensen beginnen te lachen. Alleen daarom zou ik nooit van handen willen veranderen.
- Ik heb pas te horen gekregen dat ik de ideale benen heb om een kleedje te dragen. Ik heb mooie benen!
- Ik heb een mooie linkerarm, ik heb er zelfs een tatoeage op laten zetten. Zo mooi vind ik mijn arm!
- Ik heb heupen die een jeansbroek perfect doen uitkomen. Ik spreek me niet uit over mijn buik of poep, maar mijn heupen zijn fantastisch. I mean, yeah!
Kan ik oprecht zeggen dat ik van mezelf hou? Nee. Maar ik ga stoppen met mijn lelijkere kantjes te haten, en meer te houden van de lichaamsdelen die ik wel mooi vind. Uiteindelijk zal ik heel anders naar mezelf gaan kijken!
Ik ben een doorzetter. Op mijn eigen, rebelse manier dan. Ik weet dat ik er wel ga geraken. Het gaat gewoon niet voor vandaag zijn. En dat is niet erg.
En daarom kom ik bij het einde. Het einde dat geen einde is, maar eigenlijk de aanloop voor het vervolg. Mijn blog eindigt hier. Mijn reis met jullie stopt hier. Maar mijn gezonde levensstijl is nog maar net begonnen, en eindigt niet.
En ik kan maar met enkele woorden afsluiten.
Vanuit het diepste, eerlijkste deel in mij.
Dank je.
